Werkvorm

Bovenstaand gedicht schreef ik in 2020. Het was een verfijning van een van mijn oudere levensmotto's: Het doel van het leven is het leven zelf. Dat ik volgens mij al bedacht had als jongetje van een jaar of acht toen ik in het ziekenhuis lag voor een blindedarmontsteking. Later, toen ik switchte van bouwkunde naar een opleiding als bibliothecaris, veranderde mijn levensmotto in: Het doel van het leven is om te leren van het leven.

Het gedicht schreef ik tijdens mijn VTI-opleiding als psychosociaal therapeut. De fractalen in het gedicht zie ik als mijn verhalen. Ze belichten stukjes van mij, van wie ik ben, wie ik was en wie ik kan worden.

Een verhaal heeft een verhaallijn. Een volgorde waarin het verteld wordt.

Een verhaal heeft personages.

Een verhaal heeft een setting, een context.

Om jouw verhalen echt te ontmoeten moet je soms eerst ruimte creëren door de oppervlakkige verhalen te ont-moeten. Dat zijn vaak op zich al spannende avonturen die het verdienen om hoofdstuk voor hoofdstuk te ervaren, er als het ware over te schrijven en dat dan, vanuit een ander perspectief, terug te lezen, terug te her-inneren. Een verhaal heeft niet dezelfde impact wanneer je er al koppensnellend vluchtig doorheen bladert. Jouw eigen verhalen ontmoeten vraagt tijd en aandacht. Gun jezelf die tijd en aandacht!

Je kan er helemaal in opgaan en als je niet uitkijkt kan je je er vreselijk in verliezen. Je kan het analyseren en in verschillende contexten plaatsen. Je kan veronachtzaamde hoofdstukken herlezen en die aanvullen met verse hoofdstukken. Je kan naast de oude edities van je verhaal ook nieuwe, herziene edities uitbrengen. Misschien noem je dat geschiedvervalsing. Ik noem dat jouw verhalen écht ontmoeten. Alle fractalen!